Betekenis van de Griekse filosofie (wat is het, concept en definitie)

Wat is Griekse filosofie:

De Griekse filosofie of klassieke filosofie bestrijkt de denkperiode die in het oude Griekenland is ontwikkeld, van de klassieke periode (499 - 323 v.Chr.) Tot de Helleense periode (323 - 30 v.Chr.).

Het woord filosofie van Griekse oorsprong werd voor het eerst bedacht door Pythagoras en betekent "liefde voor wijsheid" of "vriend van wijsheid".

En waarom is de Griekse filosofie belangrijk? Omdat het de basis vormt van het huidige westerse denken.

Kenmerken van de Griekse filosofie

De Griekse filosofie vindt zijn oorsprong in de klassieke periode van de oude Griekse beschaving tussen 499 en 323 voor Christus

De eerste periode wordt de kosmologische of pre-socratische periode genoemd en werd gekenmerkt door het gebruik van rationeel denken om problemen over de natuur op te lossen, dit betekende het gebruik van rede, denken, kennis en de zintuigen, bekend als logo's .

De tweede periode van de Griekse filosofie richt zich op de problemen van de mens waar de ideeën van de sofisten en Socrates worden geconfronteerd.

Het filosofische debat dat deze periode kenmerkt, bestaat uit de relativiteit of de universaliteit van begrippen als goed en kwaad.

In die zin waren de sofisten sceptisch en relativistisch en beweerden ze dat goed en kwaad bijvoorbeeld afhankelijk waren van het standpunt van elk individu. Aan de andere kant leerde Socrates dat deze concepten niet relatief maar absoluut zijn, en dat de waarheid wordt bereikt door een proces van vragen en redeneren.

De klassieke filosofie legt de basis voor het politieke en logische discours van het westerse denken, gekenmerkt door het gebruik van retoriek (sofisten) en mayeutiek (Socrates).

Periodes van de Griekse filosofie

Klassieke filosofie is over het algemeen verdeeld in 2 grote periodes: de pre-socratische periode en de periode van Socrates en de sofisten.

Kosmologische of presocratische periode

De eerste Griekse filosofen worden kosmologisch genoemd, omdat ze de mysteries van de natuur en de kosmos in twijfel trekken die voorheen werden verklaard door mythen (Griekse mythologie).

Deze eerste periode van de Griekse filosofie, ook wel pre-socratische filosofie genoemd, beslaat de 6e en 5e eeuw voor Christus.

Het belangrijkste doel was de zoektocht naar het oorspronkelijke, unieke en universele principe waaruit alle dingen voortkwamen , dat ze arjé noemden . Deze zoektocht werd gedaan door kennis (logo's), waarbij rationeel denken werd gestart.

Pre-socratische filosofie is onderverdeeld in 2 grote scholen:

• de monistische scholen (6e eeuw voor Christus): zijnde de belangrijkste vertegenwoordigers Thales van Miletus, Anaximander, Anaximenes, Pythagoras, Heraclitus van Ephesus, Xenophanes, Parmenides en Zenon van Elea. de pluralistische scholen (5e eeuw voor Christus): waarin Empedocles, Anaxagoras, Leucippus en Democritus opvallen.

Periode van de sofisten en Socrates

Tijdens de tweede helft van de klassieke periode van het oude Griekenland kwamen de sofisten en Socrates (470 - 399 voor Christus), de laatste leerling van Anaxagoras, naar voren. Deze periode wordt gekenmerkt door zijn intense debatten in de perceptie van kennis gericht op de mens in plaats van op de natuur.

Sophisten leren hoe ze retoriek kunnen gebruiken om te overtuigen en te overtuigen, aangezien alles relatief is en afhankelijk is van argumentatie. De meest prominente vertegenwoordigers waren:

• Protagoras: aan wie wordt de uitdrukking "de mens is de maat van alle dingen" toegeschreven. Hij was een adviseur van King Pericles en vond dat alles sociaal nuttig moest zijn. Gorgias: Hij beweerde dat alles vals is. Antisthenes: leerling van Socrates, richt de cynische school op. Hij was de leraar van Diogenes of Sinope, een prominente cynicus.

Aan de andere kant was Socrates het niet eens met de sofisten en bevestigde hij dat begrippen als goed, kwaad en rechtvaardigheid absoluut waren en ze bereikte via een proces dat bekend staat als de "Socratische methode" en dat uit 2 stappen bestaat: ironie en mayeutics.

Dit proces zou helpen de tegenstellingen bloot te leggen en via dialoog een inductief argument te genereren. Socrates leerde dat leven zonder vragen een leven is van onwetendheid en moraliteit.

Discipelen van Socrates

De evolutie van de Griekse filosofie is gebaseerd op de leer van Socrates via zijn leerling: Plato (427-347 v.Chr.). Plato richt de Academie op, de instelling waar Aristoteles zou worden gevormd, na de dood van Socrates in 387 voor Christus.

Plato van mening dat de enige eeuwige en onveranderlijke is de wereld van ideeën, rekening houdend met het bestaan van 2 werelden: de zintuiglijke wereld van de zintuigen en begrijpelijk, dat van de ideeën. Gebruik de "grotmythe" om uit te leggen hoe onze zintuigen de waarheid bedriegen en voor ons verbergen. Dit staat ook bekend als platonisch idealisme.

De laatste vertegenwoordiger van de Griekse filosofie als zodanig is Plato's leerling, Aristoteles (384 - 322 v.Chr.). Hij was de leraar van Alexander de Grote vanaf 343 voor Christus en in 353 voor Christus richtte hij het Lyceum op. Aristoteles onderscheidt zich van Plato door meer naturalistische ideeën op te nemen en concludeert dat we afhankelijk zijn van de zintuigen en ervaring om te leren. Dit staat ook bekend als intellectualisme.

Bovendien bedacht Aristoteles de term eudaimonía die geluk betekent, wat het als het doel van elk mens beschouwde.

Andere discipelen van Socrates richtten denkscholen op van de Griekse filosofie die ook bevestigden dat het uiteindelijke doel van de mens het bereiken van geluk was. Onder hen kunnen we vermelden:

• De cynische school: opgericht door Antisthenes, veracht sociale en materiële conventies. Ze vechten om geen slaven van plezier te zijn en geloven in een leven zonder doelen. The garden school: opgericht door Epicurus in 306 voor Christus, bevestigt dat geluk wordt bereikt door de afwezigheid van zorgen, zonder angst voor de dood en door het plezier dat wordt beheerst door voorzichtigheid. The Stoic School: Opgericht door Zeno van Citio en beïnvloed door de cynici, stelt hij dat geluk wordt gevonden door het accepteren van bestemming en plicht. De sceptische school: Pirrón de Elis wordt beïnvloed door de stoïcijnen en bevestigt dat de waarheid niet bestaat en dat geluk wordt gevonden in het zich onthouden van oordeel, waarbij apathie het ideaal is.