Betekenis van de middeleeuwse filosofie (wat is het, concept en definitie)

Wat is middeleeuwse filosofie:

Middeleeuwse filosofie is de hele reeks stromingen van denken en filosofische verhandelingen die zich ontwikkelden van de val van het Romeinse rijk (530 nC) tot de renaissance (XV en XVI eeuw).

De belangrijkste zoektocht naar middeleeuwse filosofie was de samenhang van de uit de klassieke filosofie geërfde overtuigingen met de dogma's van het christendom, hoewel er ook zeer belangrijke bijdragen waren uit joodse en islamitische overtuigingen.

Onderwerpen uit de middeleeuwse filosofie

Bij het combineren van verschillende religieuze overtuigingen met filosofie, was het logisch om antwoorden te vinden op vragen zoals de aard van God, de relatie tussen geloof en rede, evenals de compatibiliteit tussen vrije wil en de alwetendheid van goddelijkheid, tussen andere onderwerpen, zoals causaliteit en de grenzen van kennis.

Voor de middeleeuwse filosofie was het echter moeilijk om thema's als de incarnatie of de aard van de drie-eenheid, die de basis vormen van de christelijke theologie, met elkaar te verzoenen.

Het probleem van universalia

In de middeleeuwse filosofie werd een aristotelische visie op het probleem van universalia geërfd door te stellen dat universalia (de abstractie, de wereld van ideeën) bestaan, maar niet los staan ​​van het specifieke (het concrete, dingen, individuen), wat ook wel bekend stond als "gematigd realisme".

Tijdens de schoolperiode keerde de oplossing van dit probleem echter terug met nominalisme, dat verklaarde dat universaliteit eenvoudigweg niet bestond.

Bestaan ​​van God

Het grootste deel van de middeleeuwse filosofie was gewijd aan het aantonen van het bestaan ​​van God als een opperwezen, entiteit of waarheid. Om dit te doen, werden heilige teksten, aristotelische logica en ontologisch argument gebruikt als de belangrijkste methoden om antwoorden te vinden.

Aristotelische logica

Omdat Aristoteles een verdediger was van logica als een methode om de wetenschappen en filosofie te benaderen, was het heel natuurlijk voor middeleeuwse filosofen om de klassieke Aristotelische logica te positioneren als een legitieme manier om te reageren op de zorgen die het tijdperk opriep.

Volgens deze methode zou het leren van bepaalde sets syllogismen het mogelijk maken om een ​​onderwerp en een object correct te verbinden, daarom zou het een nuttig hulpmiddel zijn om kennis te genereren.

Kenmerken van de middeleeuwse filosofie

De middeleeuwse filosofie werd sterk gekenmerkt door benaderingen van goddelijke orde. De bijbel werd dus de belangrijkste bron van antwoorden op deze zorgen. De heilige boeken van de islam en het jodendom speelden echter ook een essentiële rol bij de interpretatie van religieuze vraagstukken.

Meer dan het genereren van nieuwe kennis, was de middeleeuwse filosofie verantwoordelijk voor het redden, herinterpreteren en toepassen van klassieke filosofische benaderingen. De opkomst van het neoplatonisme, dat het bestaan ​​van de Ene of God over alle dingen stelt, en de introductie van de Aristotelische logica in de toen nog opkomende universiteiten, verklaren hiervoor.

Stadia van de middeleeuwse filosofie

Er zijn twee grote periodes van middeleeuwse filosofie: patristisch en scholastiek.

Patristisch

Het komt overeen met de primaire fase waarin filosofie werd verwoord met religieus dogma, voornamelijk christelijk. Een van de meest opmerkelijke vertegenwoordigers van deze periode was Sint-Augustinus, die een stroming ontwikkelde die tegenwoordig bekend staat als het neoplatonisme en die kan worden samengevat als de herinterpretatie van Plato's werk vanuit een christelijk perspectief.

Scholastisch

In deze fase, die zich uitstrekt van de elfde tot de zestiende eeuw, wordt getracht de christelijke openbaring door de rede te verklaren. Het ontstaat als gevolg van de oprichting van de eerste universiteiten en de noodzaak om de Aristotelische wetenschappelijke methode toe te passen om te reageren op religieuze of bovennatuurlijke benaderingen.

Sint Thomas van Aquino was een van de belangrijkste vertegenwoordigers van de scholastieke fase toen hij de aristotelische logica in het christelijk denken introduceerde.

Middeleeuwse filosofie en jodendom

Het jodendom hield zich ook bezig met het beantwoorden van fundamentele vragen in het licht van de filosofie.

In die zin zorgde Maimonides ervoor om de logica van Aristoteles te integreren om aan te tonen dat er niet zoiets bestaat als een scheiding tussen geloof en rede, aangezien geloof een goddelijke oorsprong heeft en de rede gebaseerd is op menselijke kennis, die beurt komt van God.

Middeleeuwse filosofie en islam

In de islam werden zowel het neoplatonisme als de gedachte van Aristoteles gebruikt om te reageren op bezorgdheid over religie. De komst van het Arabische en Berberse volk op het Iberisch schiereiland droeg bij tot de verrijking van de middeleeuwse filosofie dankzij de vertalingen van hun werken in het Latijn en het Hebreeuws. Al-Kindi en Averroes waren enkele van de essentiële denkers van de middeleeuwse islamitische filosofie.

Belangrijkste auteurs van de middeleeuwse filosofie

Dit zijn enkele van de filosofen wier bijdragen de middeleeuwse erfenis hebben verrijkt.

Anselm of Canterbury (1033-1109)

Hij was een van de filosofen die het dichtst bij het neoplatonisme stond. Hij beschouwde filosofie als een ondersteunende tak om geloof te begrijpen, eerder dan een kennisgebied op zich. En geloof was daarom de enige mogelijke waarheid en de rede was er ondergeschikt aan.

Bovendien wordt Anselm van Canterbury gecrediteerd met het creëren van het 'ontologische argument', dat het bestaan ​​van God stelt als 'van wie niets groters kan worden bedacht'. Als God op het mentale vlak bestaat, bestaat Hij ook in werkelijkheid.

Thomas van Aquino (1225-1274)

Thomas Aquinas brak met de Augustijnse traditie (en zeer kenmerkend voor de middeleeuwse filosofie in het algemeen) van het opleggen van geloof aan de rede, en geloofde dat geloof en rede twee verschillende kennisgebieden vormden. Het laat echter ruimte over voor een gemeenschappelijke ruimte waarin geloof en rede met elkaar samenhangen.

Willem van Ockham (1285-1349)

Het ging een stap verder dan zijn voorgangers en verdedigde niet alleen het bestaan ​​van filosofie en theologie als twee onafhankelijke gebieden, maar ook door ze te ontkoppelen. Voor Willem van Ockham is de rede een faculteit van de mens, terwijl geloof tot het gebied van goddelijke openbaringen behoort, dus ze zijn niet alleen gescheiden, maar tegengesteld.

Werken van middeleeuwse filosofie

Dit zijn enkele van de meest opvallende teksten van de middeleeuwse filosofie, aangezien ze probeerden de grootste vragen van deze periode te beantwoorden, vooral die van religieuze aard:

Proslogion (1078)

Geschreven door Anselmo de Canterbury, het verhoogt het bestaan ​​van God door middel van het ontologische argument. Het is een samenvatting van de Monologion , zijn voorganger, waarin hij het bestaan ​​van God probeerde te bewijzen door middel van de rede.

De gids van de perplexen (1190)

Het is geschreven door Maimonides, die stelt dat er niet zoiets bestaat als een scheiding tussen geloof en rede, omdat ze allebei uit dezelfde bron komen: God. Hoewel het in het Arabisch was geschreven, maakten de vertalingen het werk snel bekend in Europa en werd het een invloed voor filosofen als Thomas van Aquino.

Theologische som (1274)

Het is een van de belangrijkste theologische werken en was van invloed op de ontwikkeling van de middeleeuwse filosofie. Daar beantwoordt Thomas van Aquino verschillende vragen, gegroepeerd in categorieën: God, de menselijke daad, theologische deugden, incarnatie van Christus, sacramenten. Het werk bevat andere vragen die door zijn discipelen worden beantwoord, aangezien de auteur stierf voordat hij zijn werk afmaakte.