Zuren en basen: definitie, kenmerken, typen en voorbeelden

Wat zijn zuren en basen?

In de chemie worden zuren en basen twee verschillende soorten stoffen genoemd die tegenover elkaar staan. Elk van deze stoffen heeft specifieke eigenschappen die het gedrag van chemische oplossingen veranderen. Zowel zuren als basen zijn te vinden in vloeibare, gasvormige en vaste toestand (het poeder).

Wanneer zuren en basen samenkomen in een oplossing, treedt een exotherme reactie op, dat wil zeggen dat er warmte wordt geproduceerd. Deze reactie staat bekend als neutralisatie.

Wat is een zuur?

Die stoffen die positieve waterstofionen (H +) afgeven in een oplossing worden zuren genoemd. Deze definitie is geïntroduceerd door de wetenschapper Svante Arrhenius.

Een ander concept, ontwikkeld door wetenschapper Gilbert Newton Lewis, definieert zuren als stoffen die een elektronenpaar uit de oplossing kunnen opnemen of absorberen.

Als voorbeelden van zuren kunnen we het volgende noemen:

• Azijnzuur of CH ₃ COOH (azijn), ascorbinezuur of C ₆ H ₈ O ₆ (vitamine C), fosforzuur of H ₃ PO ₄ (aanwezig in frisdrank), melkzuur of C ₃ H ₆ O ₃ (geproduceerd tijdens lichamelijke inspanning); citroenzuur of C ₆ H ₈ O ₇ (sinaasappels, grapefruits, citroenen, mandarijnen, enz.).

Kenmerken van zuren

Onder de kenmerken of eigenschappen van zuren kunnen we het volgende noemen:

• Ze hebben het vermogen om organische weefsels te vernietigen. Ze veroorzaken reacties door interactie met bepaalde metalen. Ze werken als geleiders van elektrische stroom. In combinatie met basen produceren ze water en zout. Ze zijn zuur van smaak. De pH van de zuren varieert van 0 tot 7 (waarbij 7 is Ze zijn meestal oplosbaar in water.

Soorten zuren

• Sterk zuur: het is degene die de meeste waterstofionen in oplossing opgeeft, wat betekent dat het gemakkelijk geïoniseerd is. Bijvoorbeeld HCl of zoutzuur. Zwak zuur: in tegenstelling tot het vorige geeft zwak zuur in waterige oplossing H + -ionen in een kleinere hoeveelheid vrij. Bijvoorbeeld azijnzuur.

Wat is een basis?

Volgens Svante Arrhenius worden die stoffen die waterstofionen in oplossing kunnen vangen of negatieve ionen kunnen afgeven, hydroxylen (OH-) genoemd, basen genoemd.

Basen worden ook gedefinieerd als die stoffen die twee elektronen bijdragen aan de oplossing, volgens de theorie van Gilbert Newton Lewis.

Als voorbeeld van bases kunnen we het volgende noemen:

• Natriumhydroxide of NaOH (natronloog); kaliumhydroxide of KOH (zeep); aluminiumhydroxide of Al (OH) ₃ (maagzuurremmer); magnesiumhydroxide of Mg (OH) ₂ (magnesiummelk); hydroxide van calcium of CaOH (limoen).

Kenmerken van de bases

Onder de kenmerken of eigenschappen van de bases kunnen we noemen:

• Ze schuiven aan wanneer ze in oplossing worden aangeboden, dat wil zeggen ze zijn zeepachtig (zoals bleekmiddel). Ze reageren niet op contact met metalen. Ze zijn geleiders van elektrische stroom in oplossing. Wanneer ze met zuren worden gemengd, produceren ze water en zout. Ze zijn bitter van smaak. De pH van de basen varieert van 7 tot 14 (waarbij 7 neutraal is). Sommige basen zijn onoplosbaar.

Soorten bases

Op het gebied van de bases zijn ten minste twee elementaire typen bekend:

• Sterke basis: verwijst naar een verscheidenheid aan elektrolyt met een sterk karakter en kan daarom volledig worden geïoniseerd in een waterige oplossing. Bijvoorbeeld natronloog. Zwakke basis: verwijst naar die basen die niet volledig dissociëren in de waterige oplossing, wat resulteert in de aanwezigheid van een OH-ion plus de basische groep. Bijvoorbeeld ammoniak of ammoniumhydroxide.

Verschil tussen zuren en basen

Een van de belangrijkste verschillen tussen zuren en basen is dat zuren elektronen opvangen uit de oplossing waarin ze zijn opgelost, terwijl de basen daarvoor zorgen. Zuren geven ook positieve waterstofionen af, terwijl basen hydroxylen afgeven.

Door deze verschillen produceren zuren en basen diverse effecten in chemische oplossingen. Bij pH-tests is het bijvoorbeeld gebruikelijk iriserend papier te gebruiken. Blauw iriserend papier krijgt warme tinten bij contact met zuren, dat wil zeggen dat het roze of rode tinten krijgt afhankelijk van de intensiteit. Integendeel, wanneer een basis reageert met een roodachtig iriserend papier, krijgt het blauwe tinten.