De dood van een dierbare is voor niemand gemakkelijk te verwerken. Het is noodzakelijk om te begrijpen dat de processen van assimilatie en acceptatie bij elke persoon anders zijn. Onder andere leeftijd, persoonlijkheid, omstandigheden bepalen deze verschillen.
Maar in het specifieke geval van kinderen is begeleiding door een volwassene altijd aan te raden. Rouw is voor hen anders en het zijn de mensen om hen heen die hen zullen helpen dit proces op de meest gezonde en comfortabele manier mogelijk te dragen.
Wat te doen en te weten om een kind te helpen omgaan met de dood van een dierbare
Hoewel deze problemen nooit gemakkelijk op te lossen zijn, moet het emotionele welzijn van minderjarigen een prioriteit zijn. Het proces dat wordt ervaren na het overlijden van een naaste moet correct worden uitgevoerd om emotionele gevolgen te voorkomen, vooral bij kinderen.
Om dit te bereiken zijn er een reeks richtlijnen die onmiddellijk moeten worden toegepast. Dit betekent dat als iemand in uw omgeving ziek is en dreigt te sterven, u dit aan het kind moet gaan uitleggen. Natuurlijk moet u, wanneer dit nodig wordt geacht, een beroep doen op deskundigen op het gebied van emotionele gezondheid.
een. Praat open
Goede communicatie is nodig om een kind te helpen omgaan met de dood van een dierbare. Dit is essentieel. De dood moet ophouden een taboe-onderwerp te zijn, het onderwerp mag niet worden verborgen of ontweken.Door dit te doen, begunstigt u het kind niet, maar stort het in enorme verwarring.
Zoals hierboven vermeld, leg uit wat er gebeurt, zelfs als iemand die dicht bij je staat sterft. Als je in het ziekenhuis ligt, ernstig ziek, moet je het vertellen vanaf het moment dat het gebeurt.
De manier waarop het onderwerp wordt benaderd en wat er gebeurt, hangt af van de leeftijd van het kind. Als ze jonger zijn dan 6 jaar, moet je heel concreet, eenvoudig en waarheidsgetrouw met ze praten over iemands dood of ziekte. Dit betekent dat je geen uitdrukkingen mag gebruiken zoals "hij viel in slaap", "hij ging op reis", of iets dergelijks
Als de kinderen ouder zijn dan 6 jaar, kan het onderwerp complexer worden behandeld, aangezien ze op die leeftijd mentaal getraind zijn om te begrijpen wat er gebeurt. In het geval van adolescenten moet u altijd de volledige en absolute waarheid spreken.
2. Laat hem deelnemen aan rituelen
Er is altijd de vraag of kinderen wel of niet getuige moeten zijn van de rituelen rond de dood. Het antwoord is ja, zolang dit mogelijk is en de sfeer er een is van respect en wederzijds mededogen.
In deze situaties is het raadzaam om vooraf met het kind te praten over wat er in het ritueel gaat gebeuren. Zonder al te veel uitleg in het geval van kinderen onder de 6 jaar, maar vertellen wat er op die momenten gaat gebeuren.
Zodra dit gedaan is, moet je de kinderen vragen of ze erbij willen zijn. In het geval dat ze ja zeggen, is het raadzaam om te leunen op iemand die dicht bij het kind kan zijn om voor hem te zorgen en, indien nodig, met hem te vertrekken.
In het bijzijn van oudere kinderen, vooral adolescenten, moeten ze worden aangemoedigd om de rituelen bij te wonen. Het kan gebeuren dat ze zeggen dat ze niet willen gaan, maar zonder te proberen ze te dwingen, is het beter om ze te overtuigen, omdat het deel uitmaakt van het rouwproces.Pas echter op dat je ze niet onderwerpt en ze het gevoel geeft dat ze niet gerespecteerd worden in hun beslissing
3. Praten over overtuigingen
Als je een religie belijdt, moet je over de dood praten vanuit het perspectief van ons geloof. Om hen de rituelen rond de dood van iemand beter te laten begrijpen, moeten we de kwestie benaderen vanuit onze overtuiging of religie.
Alles wat met het onderwerp te maken heeft, vanuit het perspectief van onze geloofsbelijdenis, zal uw begrip van de dood enorm helpen. Je moet het kind of de adolescent toestaan om zijn twijfels, vragen en vooral zijn emoties te uiten.
Als reactie op dit alles kunt u leunen op wat uw religie of overtuiging zegt, en als u een specifieke religie niet volgt, praat dan over wat u of uw familie erover gelooft en hoe ze nemen het waar.
Het belangrijkste is om hem aan het woord te laten en zijn twijfels te uiten. Zorg dat hij zich in een omgeving van vertrouwen voelt, waarin hij zonder taboes kan spreken. Oefen geen druk uit en raak niet geïrriteerd als het kind zegt dat hij niet overtuigd is van de overtuigingen of verklaringen van religie.
4. Niet overbeschermen
Het verbergen van emoties, het verbergen van informatie of het niet betrekken van hem bij rituelen is hem overbeschermen. En dit past niet bij het emotionele proces van het kind, ongeacht de leeftijd.
Het komt vaak voor dat ouders het gevoel hebben dat ze sterk moeten zijn tegenover hun kinderen. Ze onderdrukken huilen en pijn om niet zwak of gevoelig over te komen in het bijzijn van kinderen. Dit is een fout omdat het, vooral bij kleinere, het verkeerde bericht verzendt.
Kinderen moeten getuige zijn van hun realiteit en deze onder ogen zien, natuurlijk altijd met de steun en begeleiding van hun ouders. Het scala aan emoties kennen en er op de juiste manier mee omgaan, geeft hen meer tools om pijn en lijden ervoor te verbergen.
Ook biedt dit het patroon voor het kind om te weten dat ze hun emoties kunnen uiten en dat er niets mis mee is.Op deze manier wordt een gevoel van vertrouwen en medeplichtigheid gegenereerd, waardoor een sfeer van intimiteit ontstaat waarin u zich op uw gemak voelt om te uiten wat u voelt.
5. Emoties valideren
Vooral in de dagen na het overlijden is het normaal dat het kind verschillende emoties uit. En ze zijn allemaal geldig en normaal, evenzo kan iedereen leren omgaan, een taak waarbij de volwassene moet ingrijpen en begeleiden.
Het moet duidelijk zijn dat het beheersen van emoties een zeer complex proces is dat je pas na de adolescentie onder de knie krijgt. Daarom is het irrationeel om van een kind of jongere te verwachten dat hij weet hoe hij zijn emoties correct en voorzichtig moet beheersen.
Kinderen en adolescenten kunnen een houding van woede, verdriet, frustratie vertonen... Ze kunnen zichzelf isoleren, hun emoties verbergen of openlijk en continu uiten. Vooral bij de allerkleinsten kan verdriet zich op heel verschillende manieren uiten.
Sommigen beginnen zich hyperactief te gedragen of worden gemakkelijk boos. Ze hebben een houding die soms niets te maken lijkt te hebben met het verdriet van het verlies van een dierbare. Dit is normaal en je moet bereid zijn het te begrijpen en hen helpen het te begrijpen.
Een effectieve manier om hieraan te werken is door je emoties te valideren Zinnen als "Ik weet dat je boos moet zijn" of "Ik begrijp dat je erg verdrietig bent' vergezeld van een actie waarmee je die emotie kunt overstijgen, zijn de noodzakelijke hulpmiddelen voor deze fase.
6. Ondersteuning zoeken
Zoek extra steun om met de situatie om te gaan, dit mag niet als een zwakte worden gezien. Het zoeken naar therapie of een steungroep kan de nodige hulpmiddelen bieden om beter met dit verdriet om te gaan en kinderen te helpen met hun verdriet.
Je kunt die steun ook zoeken in extra materiaal zoals literatuur of films die over dit onderwerp gaan. Naast het geven van informatie aan het kind, is het ook een gelegenheid om te praten en wederzijdse gevoelens te uiten.
We moeten altijd duidelijk zijn dat het tonen van onze eigen emoties in het bijzijn van kinderen niet slecht is Verre van ze pijn te doen of ze een onzeker gevoel te geven omdat ze ons zien huilen en onze pijn verwerken, kunnen we ze een geweldige les bieden door te zien hoe we omgaan met en omgaan met onze emoties.
Om deze reden is het belangrijk dat we zelf voor onze emotionele gezondheid zorgen en dat we, indien nodig, steun zoeken bij een professional en dit niet verbergen voor de kleintjes. Zo leren ze dat het normaal is om pijn te voelen en dat het normaal is om hulp nodig te hebben.
7. Blijf waakzaam
Het rouwproces kan tot twee jaar duren. Gedurende deze tijd en zelfs langer is het noodzakelijk om alert te blijven op het proces van minderjarigen. We moeten niet op onze hoede zijn en denken dat alles voorbij is en dat als het kind niet meer huilt, alles voorbij is.
Omdat deze gebeurtenissen voor iedereen pijnlijk zijn, maken we soms de fout om de pagina om te slaan en er niet meer over na te denken of erover te praten. Dit is echter een vergissing. Je moet het de nodige tijd geven om echt te genezen.
Daarom wordt aanbevolen om voortdurend aan kinderen en adolescenten te vragen hoe ze zich voelen Blijf een sfeer van vertrouwen koesteren zodat ze zich goed voelen ga zeker met ons praten. Maar tegelijkertijd moet je alert zijn op situaties die abnormaal kunnen zijn.
Veranderingen in eet- of slaapgewoonten, aanhoudende schuldgevoelens, somatisatie, prikkelbaarheid, verminderde schoolprestaties kunnen bijvoorbeeld waarschuwingssignalen zijn die aangeven dat het verdriet nog niet over is en brieven ter zake nemen ofwel op zoek naar professionele ondersteuning, ofwel een verdubbeling van de inspanningen binnen de gezinsomgeving.